Door Arda Konings
Ermelo
Met het boekje ‘Verzen en Verfjes
uit Donkere Dagen’ geeft de Ermelose Marjan Lubberts de lezer een kijkje in de
donkerste tijd van haar leven, de eerste twee jaar na haar verkeersongeval in
1995.
Als Marjan enkele jaren terug, niet terecht was gekomen bij de Praktijk Hulp bij
Hersenletsel van Jenny Palm, was het boekje voor altijd, haar eigen document
gebleven. Het was echter Jenny die Marjan stimuleerde het te publiceren en
daarmee anderen tot steun en/of troost te kunnen zijn.
Peilloze diepten
Achttien jaar geleden raakte Marjan, nietsvermoedend op haar fiets in de
Stationsstraat, betrokken bij een
verkeersongeval. Een onzekere en voor
haar zeer zware tijd brak aan, mede omdat aanvankelijk een onvolledige diagnose
werd gesteld. Na verloop van tijd werd duidelijk dat er blijvende gevolgen
waren van het opgelopen hersenletsel, die zich onder andere uitten in
evenwichtsstoornissen, extreme vermoeidheid, concentratiestoornissen en
draaiduizeligheid. Uiteindelijk werd zij volledig afgekeurd en belandde 2 jaar
na het ongeluk voor zeven maanden in een revalidatiecentrum, het MRC te Doorn.
In de tijd daaraan voorafgaand begon Marjan schilderijtjes te maken in grijs
blauwe tinten en gedichtjes te schrijven. Zowel de schilderijtjes als de
gedichtjes weerspiegelen op treffende manier de gemoedstoestand waarin zij zich
toen bevond: wanhopig, in peilloos donkere diepten.
Houvast
Hoewel Marjan tijdens haar revalidatie veel heeft geleerd en heel langzaam
ook de acceptatie bij haar groeide dat
het leven nooit meer zou worden als voorheen, viel het haar wel heel zwaar om
het ‘normale’ dagelijkse leven thuis, weer op te pakken: “Pas toen ik stopte met vechten om maar beter
te willen worden, begon ik echt op te knappen. Natuurlijk gaat het steeds beter
na al die jaren, maar ik blijf altijd restverschijnselen houden. Ben veel
minder stress bestendig. Soms hou ik het de hele dag vol, soms nog geen uur.
Verdragen mijn ogen en oren bijna niets. Of ben ik warrig en neemt mijn
geheugen een loopje met me. Ik moet alles goed reguleren en structureren.
Jarenlang heb ik dagboeken bijgehouden. Het feit dat ik, hoe onbeschrijflijk
het eigenlijk voor me voelde, het toch vorm kon geven en verwoorden, gaf mij
ook op een bepaalde manier houvast.
Jenny Palm is een autoriteit op het gebied van hersenletsel en de daarbij
behorende problematiek. Ze las soms op lezingen een gedichtje van mij voor en
heeft er een geplaatst in haar laatst verschenen boek. Het bracht anderen
herkenning, ontroering. Wie weet geeft mijn boekje een ander, zo ook een beetje
houvast”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten